پیدایش تئاتردرمانی
ارتباط تئاتر و درمان حداقل ۳۵ قرن پیش وجود داشته است. شواهد باستان‌شناسی نشان می‌دهند که ۳۵ تا ۴۵ هزار سال پیش، انسان‌های اولیه از طریق هنرهایی مانند نقاشی، تئاتر، مجسمه‌سازی، موسیقی و رقص قادر به نمایان ساختن افکار استعاری خود بوده‌اند. رقص و تئاتر به طور خاص در آداب و رسوم برای نشان دادن سحر و جادو به کار می‌رفته است.
اسطوره‌ها و آیین‌ها در گذشته نقش مهمی بازی می‌کردند و نشانه‌هایی از هنر در آن‌ها دیده می‌شود. آثار این آیین‌ها و هنر‌ها تا امروز نیز باقی مانده است. به همین دلیل هنر به شما متصل است. هنر از ریشه‌هایش معنی می‌یابد و از این طریق نشان می‌دهد که چه‌قدر برای سلامت و تمدن، حیاتی است.
محققان علم روانشناسی معتقدند به طور اساسی تئاتر و روانشناسی دو طرف یک سکه بوده و هر دو به مطالعه درباره رفتار انسان می‌پردازند.
در همین حال محققان گفته‌اند همان طور که روان‌درمانی به افراد کمک می‌کند تا مشکلات خود را در حوزه احساسات و افکار برطرف کنندٰ، تئاتردرمانی هم با روش‌های نمایشی مانند بازی، بداهه، قصه‌گویی، نقش‌بازی و محصولاتی مانند عروسک، ماسک، دکورو... برا ی درک بهتر افکار و احساسات و بهبود رفتارشان، کمک می‌کند.
بر خلاف یک نوع درمان که صرفاً بر صحبت کردن تکیه می‌کند، تئاتردرمانی مبتنی بر عمل و اقدام برای انجام کار‌ها و حل مشکلات است.
کائیلوس اورلیوس در قرن پنجم پیش از میلاد گفت که بیماران مزمن برای بازیابی تعادل روانی و عاطفی‌شان باید به تئاتر بروند و از این طریق بر رفتارهای متضاد خود غلبه کنند
حوزه‌های تئاتردرمانی
تئاتردرمانی در چهار حوزه کلی نمایش، تئاتر، روان‌درمانی و روانشناسی تئاتر عمومی و غیر‌طبیعی آموزش داده می‌شود که هر کدام از این حوزه‌ها دارای کلاس‌های موردنیاز جداگانه‌ای نیز هستند.
همچنین اگر نقشی را که فرد بازی می‌کند شخصیت واقعی او نباشد و یک شخصیت ناشناخته و جدیدی باشد، این امر باعث می‌شود که بازیگر درباره آن شخصیت جدید در درون خود و محیط به کندوکاو بپردازد.
بیشتر تئا‌تر‌درمانان از دنیای تئاتر آمده‌اند. آن‌ها افرادی هستند که به خوبی تأثیر تئاتر را در درمان خود و دیگران تجربه کرده‌اند. در گذشته پیوند تئاتر و روانشناسی از هم گسیخته بود و اعتقاد داشتند که تئاتر باید راه خودش را برود. اما اکنون اصرار بر این است که به تئاتر به عنوان یک روش برای کمک به دیگران از راه مستقیم به عنوان یک عامل اجتماعی نگاه شود و این رشته را صرفاً به عنوان سرگرمی و یا آموزش نبینند.
تئاتردرمانی مدرن و باستانی
تئاتردرمانی یک روش بسیار ساده است که با استفاده از تکنیک‌های بازیگری، ایفای نقش، بدا‌هه‌گویی و خیمه‌شب‌بازی به تغییر رفتار و رشد شخصیت افراد می پردازد.
بعد از جنگ جهانی اول، بیمارستان‌های روانی آمریکا زمینه استفاده از هنر و تئاتر را برای درمان سربازان شوکه آمریکایی فراهم کردند.
ریشه‌های باستانی مذهب و تئاتر
به طور کلی هنر تئاتر در مناسک و آیین‌های مذهبی توسعه یافته است. مدارک و شواهد پرونده‌های باستانی نشان می‌دهند که انسان‌های اولیه از ۳۵ تا ۴۵ هزار سال پیش شروع به استفاده از هنر مجسمه‌سازی، موسیقی، رقص و تئاتر کردند. بعد‌ها راهبان و قدیسان ادیان مختلف شروع به استفاده از هنر برای بهبود در مناسک مذهبی‌شان کردند. از آن‌جایی که ریشه‌های هنر و دین در هم تنیده شده است، هنر یک روش نمادین موثر برای بیان ایده‌های انتزاعی مذهبی است.
ریشه‌های بهداشت روانی
پزشکان باستان، ارزش تئاتر را به عنوان یک روش درمانی می‌شناختند. سورانوس(soranus) پزشک رومی در قرن دوم پیش از میلاد معتقد بود که تئاتر، یک روش درمان است و بیمار در یک محیط آرام با پذیرفتن یک نقش، می‌تواند در ساختار روانی‌اش نظم ایجاد کند.
در قرن پنجم نیز کائیلوس اورلیوس (دیگر پزشک رومی) پا از این نیز فرا‌تر گذاشت و گفت که بیماران دچار بیماری‌های مزمن برای بازیابی تعادل روانی و عاطفی‌شان باید به تئاتر بروند و از این طریق بر رفتارهای متضاد خود فائق آیند؛ برای مثال در حالت افسردگی، تماشای یک تئاتر کمدی پیشنهاد می‌شود و برای حالت شیدایی یا هیستریک، تئاتر تراژدی می‌تواند مناسب
نظرات شما عزیزان:
<-PollName->
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
<-PollName->
